Þá er hvolparnir orðnir rúmlega tveggja vikna og búnir að opna augun. Það er þó þannig að hér hefur ekki allt gengið eins og í sögu. Hvolparnir voru flestir fæddir frekar litlir, enda komu þeir snemma í heiminn. Eins og við var að búast þegar svo er tók smá tíma fyrir þá alla að ná sér á strik. Fjórir af hvolpunum tóku fljótlega við sér og þegar þeir voru orðnir rúmlega viku gamlir var ég orðin vel sátt með gang mála. Hinsvegar voru tvær tíkur ekki að þyngjast eðlilega þrátt fyrir að vera að fá mjólk úr pela á 1,5-2klst fresti allan sólarhringinn.

Eftir mikla baráttu gafst önnur þeirra upp á sunnudaginn og því miður er ég ekki bjartsýn hin nái sér á strik þó svo ég haldi áfram að reyna á meðan það er enn einhver von.

Það eru auðvitað gífurleg vonbrigði og sorg þegar tveir hvolpar ná sér ekki á strik, en slíkt getur alltaf gerst og er því líklegast um að kenna að þær hafi ekki verið fyllilega þroskaðar, þar sem meðgangan var í styttra lagi.

Ég veit að það eru margir sem bíða eftir svörum, hvort þeir fái hvolp úr gotinu en í ljósi þessara breyttu aðstæðna þarf ég því miður að bíða aðeins með að svara fyrirspurnum og leggja mat á hvaða hvolpur fer á hvaða heimili.

Það er þó deginum ljósara að þessir fjórir sem eru hvað sprækastir ætla sér að verða heldur betur öflugir. Þeir eru á fleygiferð um kassan og drekka svo kröftulega að maður finnur til með mömmunni. Rökkva er hinsvegar eins og hún á kyn til alveg stórkostleg mamma. Það er unun að því að fylgjast með henni sinna hvolpunum sínum. Eðli og næmni þessara hunda fyrir móðurhlutverkinu er sannarlega magnað. Það er líka eins og hún skilji til hvers ég ætlast af henni þegar ég færi hana frá stóru hvolpunum og legg hana í annað bæli svo ég geti æft litlu hvolpana við spenan, hún leyfir mér að mjólk eins og ég get upp í þá og liggur svo hjá mér meðan ég gef þeim úr pela eða sprautu. Traustið sem hún sýnir mér og samvinnan á milli okkar við að koma þessum hóp á legg hefur verið dásamleg og það eru þessar stundir sem minnan mann heldur betur á það afhverju það er svona dámsamlegt að vera ræktandi, þrátt fyrir að það gangi ekki alltaf allt upp. Svefnlausar nætur og stanslaus vöktun hvolpana er bara hluti af þessu en verðlaunin eru að fá að fylgjast með þessum litlu lífum þroskast og dafna og þó svo að hvolparnir séu nánast alltaf fyrir framan mann, þá stend ég mig að því reglulega að kíkja í síman og skoða beina útsendingu sem ég er með í síman úr hvolpakassanum.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Bestu kveðjur,

Jónína Sif